,,Kochać to nie znaczy martwić się, kochać to znaczy ufać” – krótki tekst o byciu matką

“Zła matka”

Za nami lata wychowania do posłuszeństwa – nie płakać, być grzecznym, schludnym, uśmiechniętym. Wyblakłym i wyrównanym do średniej. Ogromny, wielopokoleniowy bagaż doświadczeń i przekonań. Paraliżujący lęk przed egoizmem nie pozwala nam zadbać o siebie: kąpiel w wannie – hedonizm, poranek z książką w łóżku – lenistwo, wizyta u kosmetyczki – próżność. Na ratunek przychodzi slow life, hygge czy trening uważności – ale takie rzeczy to  tylko dla “zwyczajnych” ludzi, przecież nie dla matek – matki nie mają na to czasu.

Wraz z urodzeniem dziecka, w życiu kobiety pojawiają się inne kategorie i większe wymagania: ,,Oddałaś dziecko do żłobka i poszłaś do pracy?!”, ,,Jak długo zamierzasz być z tymi dziećmi w domu? Inne kobiety jakoś łączą karierę i rodzicielstwo!”, ,,Za krótko karmisz”, ,,Za długo karmisz”, ,,W ogóle nie karmisz?!”. Głowa matki puchnie od ocen społeczeństwa. Przepisów na macierzyństwo jest wiele i wszyscy znają go najlepiej. Dodatkowo wokoło sami eksperci od dzieciństwa – w końcu przecież każdy był kiedyś dzieckiem. To wszystko razem wzięte zasiewa ziarno niepewności, lęku i poczucia niekompetencji: niewystarczająco dobra, niewystarczająco oddana, a może całkiem beznadziejna?…

Dużo w nas lęku i mało zaufania 

Tymczasem dzieci wcale nie potrzebują tyle czasu i uwagi, ile nam się wydaje. Jako dorośli jesteśmy odpowiedzialni za jakość relacji z dzieckiem, nie musimy natomiast być wszystkowiedzący i idealni. Pokazując naszą bezbronną i wrażliwą stronę, wzmacniamy społeczny system odpornościowy dziecka. Dajmy mu się ponudzić, wspólnie pomilczeć. Opowiedzmy coś o sobie, nie pytając o nic w zamian. Odpuśćmy na chwilę zabawy sensoryczne oraz czytanie książeczek rozwijających pamięć i spostrzegawczość. Bądźmy ludźmi, którzy czasem radzą sobie lepiej, czasem gorzej. Niekiedy są zmęczeni, innym razem pełni energii. Dzieci naprawdę pragną kontaktu z autentycznymi rodzicami.  

Dajmy przestrzeń ojcom

Jesper Juul napisał, że w rodzinach, w których ojciec jest obecny i zaangażowany nie ma samopoświęcenia. Ostatnio przyłapałam się na tym, że w momencie, gdy mój niespełna dwulatek nie chciał być przebrany przez tatę (czyli prawie zawsze), wciąż zgadzałam się, by stanąć na wysokości zadania: przebrać syna, wyręczyć tatę. W pewnym momencie pomyślałam, że jest jakaś część mnie z ograniczonym zaufaniem, że ktoś inny też może dobrze zadbać o moje dziecko. Kolejnym razem nie zgodziłam się: ,,Twój tata jest równie kompetentny w zakładaniu pieluchy jak ja, jestem pewna, że sobie poradzicie”. Raz przechodzi bez mrugnięcia okiem, czasem ulegam jeśli faktycznie mam przestrzeń i nie robi mi to różnicy, innym razem jest mi ciężko i wychodzę, żeby nie interweniować. Uczę się być w kontakcie z synem, z mężem, ale przede wszystkim ze sobą.

Nie chodzi o to, żeby nie być oposem i nie nosić dzieci. To w ogóle nie chodzi o to, czy nosić czy nie nosić, czy karmić czy nie karmić, czy spać z dzieckiem czy bez, czy iść do pracy czy nie. To chodzi o to, żeby zaufać! Bo “kochać to nie znaczy martwić się, kochać to znaczy ufać” – dziecku, że sobie poradzi; partnerowi, że jest wystarczająco kompetentnym ojcem; a przede wszystkim sobie, swojej intuicji i swoim wyborom.

The post ,,Kochać to nie znaczy martwić się, kochać to znaczy ufać” – krótki tekst o byciu matką appeared first on NATULI - dzieci są ważne.