Ojcostwo
Ojcostwo w sprawach rodzinnych to temat, który mnie gniecie od dawna. Dzisiejszy wpis nie będzie długi – mam bardzo dużo pracy w ostatnim czasie. Muszę też zastrzec na wstępie, że dostrzegam wyjątki od reguły – złe matki i złych ojców, piszę jednak o przeciętnej, a nie o patologii.
Co mnie skłoniło do pisania o ojcostwie dzisiaj?
Jak zwykle jechałam do pracy na rowerze i minęłam co najmniej 4 ojców odprowadzających dzieci do szkoły, czy przedszkola: jeden jechał z dzieckiem na rowerze (maluch dzielnie pedałował), drugi – szedł za synem pędzącym na hulajnodze, trzeci szedł za biegnącą uśmiechniętą dziewczynką, a czwarty po prostu szedł z dzieckiem. Pisałam też już chyba kiedyś na blogu, że wracając do domu przejeżdżam przez plac zabaw. Tam bardzo często widzę ojców (matki oczywiście też 
) z małymi dziećmi.
Zastanawiam się i nie do końca potrafię to zrozumieć..
Wychodzi na to, że w czasie trwania związku (przecież niekoniecznie musi to być małżeństwo) ojcowie są traktowani po partnersku. Mają wszelkie kwalifikacje, żeby opiekować się dzieckiem. Matki z pełnym zaufaniem powierzają ojcom opiekę nad dziećmi. Przy okazji rozstania/rozwodu włącza się jakiś atawizm: dziecko ma być z matką, a ojciec musi udowodnić, że potrafi się samodzielnie zając swoim własnym dzieckiem. Dlaczego?
Prowadzę sprawę, w której matka nie miała problemów zostawiać ojcu pod opieką chore dziecko. Teraz – jeszcze nie mamy sądowego zabezpieczenia kontaktów – ma wydzielane kontakty (oczywiście rzadsze niż by chciał) pod nadzorem matki. W innej sprawie – to samo. Grzech mojego Klienta polega na tym, że kiedyś krzyknął, może nie najładniej, na dziecko w momencie stresu. Ma ustanowione kontakty pod nadzorem w skandalicznych warunkach (to już wina matki).
Wina nas wszystkich
Jeżeli ktoś potrafi mi wyjaśnić co my mamy w głowach i dlaczego ojcostwo jest doceniane i traktowane naturalnie w czasie związku, a po już nie – będę wdzięczna. Ostatecznie człowiek się uczy całe życie.
Smutna nadzieja
Przy okazji jakiegoś przyjęcia rozmawiałam kiedyś z przedstawicielem dyplomatycznym jednego z krajów europejskich. Z racji pełnionej funkcji był zawodowo zainteresowany międzynarodowymi sprawami rodzinnymi. Moje opowieści skomentował tak: hmm, u nas tak było dwadzieścia lat temu.
Mogę przyjąć do wiadomości, że na zmiany w cywilizowanym kierunku przyjdzie poczekać te dwadzieścia lat. Osobiście chciałabym, żeby nadeszły szybciej, bo nie wiem, czy tego dożyję
Artykuł OJCOSTWO NA CZAS OKREŚLONY pochodzi z serwisu Blog o rozwodzie i separacji.